قیر از دوران بسیار قبل در زمان بسیاری از تمدن‌های پیشین بشری به عنوان عایق رطوبتی و نیز ماده محافظ در کشتی‌سازی، مومیایی کردن اجساد، مجسمه‌سازی و تزئینات استفاده می‌شده و همچنین به صورت ماستیک (ترکیب قیر و آجر پخته) در ساختمان معابد، پایه پل‌ها، سطح خیابان‌ها و خانه‌ها کاربرد داشته است. انسان همواره از خاصیت چسبندگی و ضد آب بودن قیر استفاده کرده است، به طوری که دارای قدمتی بیش از ۵۰۰۰ سال است. در اواسط هزاره سوم قبل از میلاد در تمدن ایلام و در حوالی شوش، از قیر در مصارف مختلفی استفاده می‌شده است. سلسله هخامنشیان نیز از قیر برای آب‌بندی در کاخ باعظمت تخت جمشید استفاده کرده‌اند که هنوز آثار آن در این مجموعه تاریخی قابل مشاهده است. اگرچه در دما و فشار معمولی قیر به حالت جامد یا شبه جامد است، اما به راحتی با حرارت دیدن یا حل شدن در حلال‌های نفتی و یا امولسیون شدن در آب به مایع تبدیل می‌شود. قیر طبیعی در قدیم‌الایام توسط یونانی‌ها، مصری‌ها و روس‌ها برای ساخت جاده استفاده می‌شد. حتی با استفاده گسترده از قیر طبیعی در تاریخ، تکامل تدریجی قیر به عنوان یک ماده برای اندود کردن مصالح تا زمان گسترش و مدرن شدن تجهیزات پالایش نفت در سال ۱۹۰۰ میلادی به طول انجامید. اولین سند استفاده قیر طبیعی برای روکش کردن پیاده‌روها مربوط به فرانسه در سال ۱۸۰۲ میلادی و بعد از آن در فیلادلفیا در سال ۱۸۳۸ میلادی می‌باشد. در سال ۱۸۷۰ میلادی اولین روسازی آسفالتی در نیوجرسی آمریکا ساخته شد. در ایران برای اولین بار در سال ۱۳۱۲ خورشیدی از آسفالت برای پوشش در خیابان فلسطین ( کاخ) استفاده شد.
نظرات کاربران